Verhäölke 1

We kiéke nao de man dae midde op de kruutsing aan de waeg steit. Zien träöt glinstert in ‘t maonleech en ‘t geluúd sniet door mien ziel. Hae haet ein roéte jeske aan, roëd, gael en greun en ein blauw-wit gestreepde bôks. Ziene schmink is al wat verloupe. ôngetwiéfeld is hae dees vastelaovesdaag gestart mit zien vrinde, leepe ze mei in d’n optoch en makde meziék, drônke beer.

D’n daag en d’n aovend vorderde en vrinde veele weg, leepe mit andere vrinde mei of  blooze d’n aaftoch, de meziék woord iel, kleiner en noow is hae allein. Ein träöt in de nach. Ik kiék um mich haer en zeen det ik de  minse die beej mich staon neet kin maar we kiéke allemaol nao d’n einzame träöter. Beej de man naeve mich zeen ik wie traone streepe door ziene greune schmink trekke. Ik lig mienen erm um ziene schouwer en ik veul wie hae zienen erm um miene schouwer leet. We staon dao, ik weit neet wae hae is, maar ‘t moment verbroedert. D’n träöter luuët zien instrument zakke, kiek ôs aan, haolt zien schouwers op en sjok weg in de richting van de Parade.

Ik huúr miene naam en zeen ein gruupke bekinde de kroeg oétkômme, wao ik veur stônd. Ik maak mich los van de man, schöd zien hand en loup mei mit de groep. Wae dae man waas, vroog  eemus, ik zeg det ik ‘t neet weit. Ik kiék um en zeen det hae verdwene is.