De psychologie van òzze vastelaovend, um door te dinke…

‘t Plastic baekerke tösse de tand gebete op zeuk nao de fietsesleutel. Wie schoën det weer waas um beneveld door verhaole vol laevesgelök en wiesheid, opgesnaove in de Gaaspiép, lekker  nao ‘t körfke te meuge. Morge weer eine daag det ‘t zichzelf is, zônder neplach of tiédsdrök. Zich enthousias spoojt um in ein subtiele verschiening de volgende morge weer ech  de rol te kinne zien die ‘t boéte dees daag, de res van ‘t jaor, zoë gaer wilt speule. Want dan wuurt ‘t weer door zichzelf taege gehalde um te geneete van al det klatergold en dae schoëne schien wat gister veurbeej trok euver de parade, de faatse mit waorheid en ziene leeve op d’n Umroop.

‘t Gefiës in de Steinstraot luuët um morge de moeiste toëne zinge van ein leed oét vruuger jaore. Nog efkes same mit de vrindschap van ein träöt die volgende waek weer verwatert umdet ‘t dan van zien vrinde neet miër meug. Wie kwant det gedrei in ‘t bölke, wille prônke mit de joeks. ‘t Träönke van det kleine menke mit schminck op zien snoet, zien mutske luuët kriebele ‘t hertje van oma.

Maar nae det is anders as wie ‘t môt zien, det is neet wie ‘t huurt asse normaal bis wiese môs doon. De mert die vol löp mit minse die doon, neet dinke maar belaeve. Die psychologie van ôzze vastelaovend dae môsse neet ônderzeuke. Det is neet te snappe maar meug wie ‘t kump. Allein steeds maar efkes. Of zien weej de res van ‘t jaor dan toch teniëlspeulende mefkes…..